Hoe nu verder? Heldenmaker

Kleine waarschuwing. Het is handiger om eerst Suske en Wiske nummer 338: De Heldenmaker te lezen wil je dit verhaal iets beter begrijpen. 

 

Small Story 2

Hoe nu verder? 

Sidonia

 

Alles zou nu anders zijn… Niets zou nog hetzelfde zijn. Er was te veel gezegd en gedaan om nog terug te kunnen…

 

De zon ging langzaam onder, er was weer een dag voorbij. Alleen was deze dag heel anders geweest dan alle andere dagen. Hoewel ze vaker een bijzonder avontuur hadden beleefd, was er nooit een avontuur geweest die zoveel impact had gehad als het avontuur wat ze net hadden beleefd. 

 

Sidonia zat in haar tuinstoel te kijken naar de zonsondergang. Er was die dag zoveel gebeurd, dat ze maar besloot om de rust op te zoeken. Ze moest even alleen zijn. 

 

Die dag hadden ze allemaal een nieuw uiterlijk van de tovenaar gekregen. En Sidonia was er blij mee geweest. Ze voelde zich zelfverzekerder en moderner dan voorheen. Ze voelde zich zelfs jonger. 

 

Er klonk geluid bij haar keukendeur en Sidonia keek op. Het was Lambik die met een glas wijn en een bierflesje haar kant op kwam. Hij ging in de tuinstoel zitten die naast Sidonia stond en zette de drankjes op het tafeltje wat tussen hen in stond. 

 

Er viel een stilte. Sidonia had geen idee wat Lambik kwam doen bij haar. Naar haar weten was alles al uitgesproken en was er geen reden waarom hij nu naast haar zat. 

 

Nou ja, misschien was er nog één ding…

 

“Bedankt dat je mijn leven hebt gered, Lambikske.”

 

Hij gaf haar een glimlach en nam een slok van zijn bier. “Volgens mij heb je mij nu al een aantal keren bedankt, maar ik doe het graag.”

 

“Maar waarom ben je hier?”

 

Wanneer ze niet direct antwoord kreeg, keek Sidonia opzij. Het leek even alsof Lambik met zijn gedachten aan het worstelen was. 

 

“Sidonie,” begon Lambik uiteindelijk, “waarom was je zo blij dat wij niet samen zouden zijn?”

 

Even had ze geen idee waar Lambik het over had, tot ze zich het moment in het kasteel herinnerde nadat hij zijn verhaal had verteld. “Het drong me op dat moment niet door wat je precies bedoelde met alles wat je had gezegd. Ik was blij dat jij je opdracht had laten varen om mij voor een ongelukkig leven te behoeden. Pas vanmiddag drong het tot mij door dat het betekende dat jij een slechte partner voor me zou zijn.” Ze dacht even na. “Waarom denk je eigenlijk dat je niet de beste kandidaat voor mij bent?”

 

“Sidonia, ik houd niet van jou zoals jij van mij schijnt te houden. Ik vind je een fantastische vriendin, maar een relatie met jou…”

 

“Nee, Lambik, dat is het niet. Je gaf het zelf al aan.”

 

Ze voelde de tranen in haar ogen. Niet zozeer van verdriet dat Lambik niet zo van haar zou houden, maar van medelijden voor hem. Want even leek de ijsbeer verdriet te hebben over de opsomming van zijn slechte eigenschappen en het feit dat ze misschien nooit samen zouden eindigen. 

 

“Lambikske, meende je alles wat je vandaag hebt gezegd?”

 

Hij slikte en keek naar het bierflesje in zijn handen. “Ik ben geen man die een goede echtgenoot zou zijn. Zeker niet voor jou.”

 

Sidonia stond op van haar stoel, ging op haar hurken voor Lambik zitten en keek naar hem. “Lambik, is het omdat je een betweter bent? Gierig? Trots? Of zelfs een leugenaar?”

 

Deze zin stond in haar geheugen gegrift. En ze was het er zeker niet mee eens. Ze vond het dan ook vreselijk om al deze woorden te moeten herhalen. 

 

Lambik plaatste het flesje weer op tafel en keek haar aan. “Sidonie, ik kan jou niet gelukkig maken.”

 

“Lambik, wat je ook hebt gedaan of zult doen in de toekomst, ik zal nooit minder van je kunnen houden. Hoe jij denkt over jezelf klopt niet helemaal. Niet als je denkt dat je dan geen goede echtgenoot kunt zijn. Voor mij of iemand anders. Je bent een fantastische vriend, dat ten eerste.”

 

“Sidonie…”

 

Sidonia pakte Lambik's handen. “Lambikske, wat jij ook in het verleden hebt gedaan, ik heb het je altijd vergeven. En de dingen die je over jezelf hebt gezegd, kloppen niet. Misschien ben je een betweter, maar je hebt altijd je excuses aan mij aangeboden wanneer het bleek dat het anders was. Soms zitten je trots en ego je in de weg, maar je hebt meer dan eens bewezen dat je ook nederig kunt zijn. En de gierigheid valt in het niets als het gaat om je gebreken.”

 

Lambik schudde zijn hoofd. “Sidonia, ik ben niet de juiste man voor je.”

 

Sidonia glimlachte even. “Je kan het blijven zeggen, maar dat gaat er niet voor zorgen dat ik stop met praten. Je bent zorgzaam, Lambik. Je kunt lief zijn en je zult anderen altijd helpen. En je hebt tegen mij vaak genoeg je excuses aangeboden als het nodig was. Je zult een goede partner zijn, Lambik. Dan niet voor mij, dan wel voor een andere vrouw.”

 

“Maar ik ben wel een leugenaar. Ik zorg ervoor dat de waarheid naar mijn hand staat wanneer ik dat nodig acht. Je verdient een man die eerlijk tegenover je is.”

 

Voor een moment leek het alsof hij nog iets wilde zeggen, maar in plaats daarvan stond hij op van zijn stoel. 

 

Zo gemakkelijk liet Sidonia hem niet gaan. Ze pakte zijn handen en trok zichzelf omhoog aan hem. Zo stonden ze dus oog in oog, enkele centimeters bij elkaar vandaan. 

 

“Wat ik verdien, mijnheer Lambik, is iemand die mij lief heeft. Dat is iemand die aan mijn zijde wil staan, de rest van mijn leven. Wat ik verdien is een man die van mij houdt, wat er ook gebeurt. Die altijd weer bij mij terug komt.”

 

Lambik schudde zijn hoofd. “Ik heb je hart al zo vaak…”

 

“Dat mag dan wel zo zijn, maar je kwam altijd weer terug bij mij. Geen enkele vrouw leek jou bij mij weg te kunnen houden.”

 

Sidonia deed een stap naar achteren. Ze besloot de eerste vraag te herhalen die ze ook aan de ijsbeer had gesteld. “Lambikske, hou je van mij?”

 

Er viel een stilte, het leek wel alsof hij eigenlijk niet hoefde na te denken over dit antwoord. Hij gaf haar een glimlach en bracht Sidonia’s handen, die hij nog steeds vast had, iets hoger. “Natuurlijk, als geen ander.”

 

Het voelde alsof haar hart een sprongetje maakte. Ze had het altijd al wel geweten, maar nu hij het in eigen persoon zei, voelde het bijna onwerkelijk. 

 

Sidonia deed weer een stap dichter naar hem toe. “Zie je mij ook graag?” fluisterde ze. 

 

“Ik zie je heel graag, Sidonie.” fluisterde Lambik terug. 

 

De twee keken elkaar aan en momenten van stilte volgden. Ze voelde de spanning tussen haar en Lambik. Dit kon zelfs hij niet ontkennen. 

 

“Jij bent altijd al mijn betere helft in deze relatie geweest.” fluisterde Lambik terwijl hij haar dichter naar hem toe trok. 

 

Sidonia kreeg niet de kans om te reageren. Hoewel ze al neus aan neus stonden, boog Lambik nog dichter naar haar toe. Hij plaatste zijn hand op haar wang en kuste haar. 

 

Het was een hartstochtelijke kus. Een waarbij alle passie en liefde, die al die jaren blijkbaar opgekropt zaten, ineens naar buiten kwamen. 

 

Na een moment, dat uren leek te duren, keek Sidonia Lambik aan. “Laat me nooit meer alleen.”

 

“Dat beloof ik.”