Eszie vs Nessa 9 - Nessa

Heel eerlijk, ik begon met een vrij diep dal toen ik dit verhaal schreef. Maar ik wilde Lambik ook een liefdevolle, sympathieke kant geven. Dat Sidonia ook geen reden zou hebben om boos te blijven op Lambik. 

 

Eszie vs Nessa

09 - Team Krimson

Nessa

 

Met een zucht zette Sidonia haar koffers neer bij de deur van de grootste slaapkamer. Ze zouden de komende drie weken in dit vakantiehuisje in Blankenberge verblijven. Hoewel het wel een vakantie was, was er wel een achterliggende reden waarom ze juist hier waren. 

 

Enkele weken eerder was Sidonia opgebeld door het verzorgend personeel van haar vader. Hoewel de Snor niet altijd de fijnste persoon was om in de buurt te zijn, leek het de afgelopen tijd erger te zijn geworden. Om erachter te komen wat de oorzaak kon zijn, was het beter als vader naar Blankenberge ging.

 

En om alles in de gaten te kunnen houden, had Sidonia een huisje voor drie weken gehuurd. Ze wilde eerst alleen gaan, maar de kinderen hadden besloten dat ze mee wilden en Lambik ging dan mee om Suske en Wiske in de gaten te houden, zodat Sidonia iedere dag even bij haar vader op bezoek kon. 

 

“Gaat het, tante?”

 

Sidonia draaide zich om. “Ik denk het wel, Suske. Lief van je dat je het vraagt. De slaapkamer van jou en Wiske is aan de andere kant…”

 

Suske gaf Sidonia een glimlach. “Wiske had het al gevonden en volgens haar had ze het beste bed geclaimd. We komen er wel uit, tante.”

 

Suske liep weg van haar en Sidonia glimlachte even. Suske was een schat van een jongen en ze wist ook dat hij mee zou helpen als het nodig was. 

 

“Goed, dus wij slapen samen in de grootste slaapkamer?” Lambik kwam met twee koffers aanzetten en keek haar even aan. “Dat moet dan wel goed komen de komende drie weken.”

 

Hij opende de deur van de slaapkamer en Sidonia keek rond. Er was een kledingkast, een boudoir en zelfs een zetel. En een groot tweepersoonsbed. 

 

“Wacht, wist jij dit?”

 

Sidonia keek Lambik verbaasd aan. “Waar heb je het over? Wat moest ik weten?” Ze was op dat moment nog aan het denken hoe het met haar vader stond toen Lambik haar deze vraag stelde. 

 

“Dat we samen in één bed zouden slapen?”

 

Sidonia telde tot tien en keek hem recht in de ogen aan. “Mag ik mijnheer Lambik even helpen herinneren dat hij zichzelf had uitgenodigd nadat ik deze boeking had gemaakt? Mijn oorspronkelijke plan was dat ik hier alleen zou zijn. Als dit bed volgens jou niet groot genoeg is voor ons tweeën, is daar de bank. Je mag voor mijn part ook in mijn kever slapen de komende weken.”

 

Ze had hier geen zin in en had er ook de energie niet voor. Als Lambik het echt een probleem zou vinden, dan zocht hij zelf maar naar een oplossing. 

 

Lambik mompelde wat, zette zijn koffers naast het bed en liep de kamer weer uit. 

 

“Wat was er aan de hand? Wat heeft Lambik nu ineens gezegd?”

 

De stem van Wiske zorgde ervoor dat Sidonia een stap opzij zette, zodat haar nichtje kon zien waar Lambik het over had. 

 

“Ah, ik zie het al.”

 

“Ik heb hem even op zijn nummer gezet. Daarnaast zijn het twee eenpersoonsbedden die naast elkaar staan. Ze kunnen dus ook uit elkaar worden gehaald. Dus mijnheer Lambik moet eerst kijken voor hij iets zegt.”

 

Ze voelde de onweerswolken nog boven haar hoofd hangen. Ze kon deze opmerking van Lambik er ook niet bij hebben. Alsof ze zich met dit soort dingen bezig hield, terwijl ze niet wist wat er aan de hand was met haar vader. 

 

Wiske keek haar tante bezorgd aan. “Tante, als dit nu al zo begint, zullen het wel drie hele lange weken worden…”

 

Sidonia slikte en ging met een zucht op de rand van het bed zitten. “Sorry, Wiske, dit was niet mijn bedoeling. Mijn hoofd loopt momenteel over van alle gebeurtenissen. Zolang ik niet weet wat er met opa aan de hand is…”

 

“...Helpt het niet met je humeur.” Wiske ging naast Sidonia zitten en omhelsde haar. “Suske en ik zullen ons best doen om lief voor je te zijn. Van Lambik kunnen we dit niet beloven.”

 

“Dank je, Wiske. Ik zal mijn best doen om mijn humeur bij mijn vader achter te laten. Hopelijk kunnen we er nog fijne weken van maken terwijl ze hun best doen om hem zo snel mogelijk weer beter te laten worden.”

 

Wiske gaf haar een glimlach, omhelsde haar nog één keer en liep weer weg van het bed.

 

Sidonia keek nog even naar de deuropening en ging languit op het bed zitten. Hoe onuitstaanbaar haar vader kon zijn, ze hield nog steeds van hem. En ze was er zeker nog niet klaar voor om hem te verliezen.  

 

Ze voelde de tranen opkomen. Hier had ze geen behoefte aan, maar haar lichaam was haar voor. Het idee alleen al dat ze hem zou kunnen verliezen… Ze wilde er niet aan denken. 

 

“Sidonie,”

 

Sidonia keek op en zag Lambik met de laatste koffers de kamer binnen komen. 

 

"Ik... het spijt me van daarnet," zei Lambik zachtjes. "Ik realiseerde me niet hoe moeilijk het voor je moet zijn om je vader zo te zien en dan ook nog met mij in één huis te zijn. Ik zal proberen wat meer begrip te tonen."

 

Sidonia keek hem verrast aan. Ze had niet verwacht dat hij zijn excuses zou aanbieden. Het was niet de eerste keer dat Lambik impulsief reageerde, maar hij erkende zelden dat hij fout zat.

 

"Ik waardeer je excuses, Lambik," antwoordde Sidonia voorzichtig. "Maar ik wil wel dat je begrijpt dat dit voor mij ook niet gemakkelijk is. Mijn vader is ziek en ik ben bezorgd. Ik heb steun nodig, geen extra zorgen."

 

Lambik knikte begrijpend. "Ik snap het, Sidonia. En ik beloof je dat ik me zal gedragen en mijn best zal doen om je te ondersteunen tijdens deze periode.” Hij liep dichter naar haar toe en keek haar bezorgd aan. “Gaat het?”

 

“Voorlopig even niet. Ik zal mij een stuk geruster voelen als we weten wat er met mijn vader aan de hand is.”

 

Lambik ging naast haar op de rand van het bed zitten, dicht genoeg om de tranen van haar wangen te vegen. “Dat snap ik. Ik zou hetzelfde voelen over mijn eigen vader. Probeer het positief in te zien. Misschien komen ze er na een paar dagen al achter wat het is en is het met iets kleins zo opgelost.”

 

Sidonia gaf hem een glimlach. “Je hebt gelijk, misschien is het niets en kunnen ze het hier zo oplossen.” 

 

Lambik stond weer op van het bed en stak zijn hand uit naar Sidonia. “Kom, laten we een wandeling maken over het strand, dan kan jij misschien alle gebeurtenissen op een rijtje zetten. We pakken straks onze koffers wel uit.” 

 

Sidonia pakte zijn hand en stapte weer van het bed. Een wandeling klonk zo slecht nog niet. Het zou misschien niet helpen met al haar problemen, maar het voelde goed om even een frisse neus te halen.