Eszie vs Nessa 6 - Nessa

Een van mijn favorieten. Vooral ook omdat Lambik toch eindelijk iets toegeeft. Ik vraag me dan toch echt af wat ze dan die avond besproken hebben en hoe ver ze dan waren gegaan. Ik bedoel, het zijn volwassenen…

 

Eszie vs Nessa

6 - Krimsonia

Nessa

 

 

Wat was ze blij dat zij en de kinderen onderdak hadden bij Lambik en Jerom. Hoewel de dag prachtig begon, leek het nu in de avond te spoken. De wind waaide hard buiten en Sidonia kon de regen tegen de ramen horen tikken. Ze had er niet over willen denken dat ze nu ergens buiten had moeten zijn. 

 

Ze was net uit de badkamer gekomen en het was haar eindelijk gelukt om de zwarte verf uit haar haren te krijgen. Haar blonde haren hingen nog nat langs haar gezicht op het moment dat ze de badkamer uit liep. 

 

Dus nu liep Sidonia, gehuld in een kamerjas van Lambik die ze even van hem mocht lenen, naar de woonkamer toe. Blij dat ze haar eigen haarkleur weer terug had en blij dat ze ook weer zichzelf was. 

 

Het was een raar avontuur geweest. Onder de invloed van die vreselijke pillen kwam ze tegenover haar vrienden te staan, iets waarvan ze nooit had gedacht dat ze dat zou doen. Gelukkig wist Lambik haar op tijd het tegengif te geven en had Jerom op tijd de kinderen gered. 

 

Nog in gedachten verzonken, liep Sidonia de woonkamer in. Suske en Wiske waren doodop van het avontuur en Jerom was aan het helpen met het opruimen van de omgevallen bomen. Dus dat betekende dat Sidonia de avond samen met Lambik spendeerde. Niet dat ze dat erg vond, integendeel. 

 

“Waar denk je aan, Sidonie?” 

 

Sidonia keek op en zag Lambik met een grote glimlach op de bank zitten, met een kop koffie in zijn handen. Op de salontafel stond nog een kop koffie voor haar klaar, zoals Lambik het beloofd had. 

 

“Was je al je zonden aan het overdenken?” vroeg Lambik terwijl Sidonia naast hem op de bank kwam zitten. Als ze een avond samen hadden, dan wilden ze zo nu en dan samen naast elkaar op de bank gaan zitten. Het was ook leuker om samen naar de televisie te kijken als je naast elkaar zat, dan als je allebei op een eigen stoel zat. 

 

“Misschien een klein beetje,”  antwoordde Sidonia en ze pakte haar kop koffie, “hoewel het niet helemaal mijn schuld was.” 

 

Lambik gaf haar een kleine glimlach terwijl Sidonia een slok van haar koffie nam. “Je hoort mij ook geen beschuldigingen uiten. Ik was alleen benieuwd waar je aan dacht.”

 

“Voornamelijk dat ik niet kon geloven dat ik mijn eigen kinderen bijna had laten verdrinken. Ik…” 

 

“Je kon hier niets aan doen, Sidonie.Jij was zodanig onder de invloed van die pillen dat je niet meer helder na dacht. Je wilde mij zelfs uit de weg hebben. Dat moet toch ook genoeg zeggen.” 

 

Sidonia schudde glimlachend haar hoofd en nam nog een slok van haar koffie. Het was weer typisch Lambik om alleen maar aan zichzelf te denken. Natuurlijk zou ze Lambik in haar nuchtere staat nooit willen ombrengen, maar er waren momenten geweest waar ze daar wel behoefte aan had. Lambik wist nog steeds het bloed onder haar nagels vandaan te halen en dat waren ook de momenten dat ze hem niet kon uitstaan. 

 

Maar misschien had deze zin wel een kern van waarheid. Want ook al kon Lambik haar de kast op jagen van tijd tot tijd, ze had hem nog steeds lief. 

 

En door die gedachtegang herinnerde ze zich ineens iets. 

 

“Lambikske,”  begon ze en ze keek hem aan, “meende je alles wat je had gezegd vanmiddag?” 

 

Lambik keek haar even verbaasd aan en leek na te denken over waar Sidonia het over kon hebben. “Wat heb ik vanmiddag… Oh, dat.” 

 

Een stilte viel en Sidonia zette haar kopje weer op de tafel. Deze stilte beviel haar eigenlijk niet. Wilde hij nu die zin daadwerkelijk weer terugnemen? Of ontkennen dat hij het ooit gezegd heeft?

 

“Lambik?” vroeg ze na een tijd stilte. Het begon bijna ongemakkelijk te voelen. 

 

“Wat wil je precies weten?” vroeg Lambik uiteindelijk en Sidonia keek hem even verbaasd aan. 

 

“Ik wil weten of je het meende, niet meer en ook niet minder.” 

 

Hij gaf haar een kleine glimlach en plaatste zijn kopje op tafel, naast die van Sidonia. “Ik meende het, jij hebt mijn hart gestolen. Er is niemand anders die ik zo waardeer als jij, Sidonie.”

 

De stilte tussen de twee vrienden kwam weer terug. Ze wist dat hij niet alles vertelde op dit moment, maar ze wist ook dat het geen zin had om verder te vragen. 

 

Het geluid van een plotselinge, harde donderklap deed haar half opspringen en ze viel in de armen van Lambik. Heel even keken ze elkaar verbaasd aan, om daarna allebei in de lach te schieten. Heel even voelde het alsof deze donderklap de spanning in de kamer doorbrak. 

 

Terwijl ze elkaar vasthielden, keken ze naar de regen die nog steeds tegen de ramen tikte. Het leek alsof de storm buiten langzaam tot bedaren kwam, en Sidonia voelde een gevoel van rust over zich heen komen.

 

"Lambik," fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd tegen zijn borst legde, "ik ben zo blij dat we hier veilig zijn en elkaar hebben. Ik kan me geen betere plek voorstellen om te zijn."

 

Lambik drukte een kus op haar voorhoofd en streek liefdevol door haar vochtige haren. "Ik ben ook blij dat jullie hier zijn, Sidonie. Je bent een fantastische vrouw. Ik waardeer je enorm en ik hoop dat onze vriendschap altijd zal blijven bestaan"

 

 "Ik hoop ook dat onze vriendschap altijd zal bestaan en ik waardeer jou ook enorm."

 

Hij sloeg zijn armen om haar heen en Sidonia zorgde ervoor dat ze heerlijk tegen hem aan zat. Ze keek hem weer aan. Hij mocht het dan niet hardop zeggen, maar ze voelde de liefde die hij voor haar had. De genegenheid, zijn liefdevolle aanraking en de warmte van zijn lichaam. Alles sprak boekdelen, maar Lambik weigerde iets te zeggen. 

 

Het zal ooit wel komen…