Eszie vs Nessa 4 - Ongelooflijke Thomas - Nessa

Waar dit Eszie’s guilty pleasure album is, is dit een van mijn favorieten. Het was ook een van de eerste albums naast die van Luc en Peter die ik had gekocht een aantal jaar geleden. (volgens mij is het echt al meer dan vijf jaar geleden)

 

Waarom dit een favoriet is? Het is anders dan alle andere albums. Dit is de eerste keer dat er wordt gesproken over een mogelijke relatie tussen Sidonia en Lambik waar er ook nog een gevolg aan vast komt te zitten. 

 

En ik wist ook dat ik hier iets mee kon. Dit verhaal schreef zichzelf bijna. 

 

Eszie vs Nessa

4 - Ongelooflijke Thomas

Nessa

 

Ze dwaalde rond door de stad. Het was er grauw en grijs. Ze voelde zich vermoeid en gebroken. Ze was al maanden op zoek, maar ze had tot nu toe nog geen enkel spoor gevonden. Het kon toch niet dat ze zomaar van de aardbodem verdwenen waren? 

 

Ze dook in elkaar. Haar lichaam voelde alsof ze iedere bot had gebroken. Ze voelde zich beurs en het leek alsof iedere spier in haar lichaam verkrampte. 

 

“Tante…”

 

Sidonia keek op en draaide zich om. “Wiske?!” Ze probeerde weer op te staan, maar het leek alsof de grond haar weer hard terugtrok. Alsof de zwaartekracht ineens zoveel zwaarder was geworden. 

 

Het klonk zo zacht, bijna alsof ze fluisterde. Maar het was zo duidelijk, dus Wiske moest wel in de buurt zijn. Het was echter zo donker en grauw dat ze bijna niets zag. Ze kon nog de lijnen van de gebouwen zien, maar dat was het ook wel. 

 

Enkele maanden eerder waren Suske en Wiske ineens verdwenen. Sindsdien leek het wel alsof haar leven een stuk grijzer was geworden. 

 

“Tante!”

 

Nogmaals draaide Sidonia zich om. Dit was de stem van Suske en die leek van een totaal andere kant af te komen. Maar dat kon niet, Suske en Wiske waren onafscheidelijk. Ze konden niet…

 

“Tante.”

 

“Tante.”

 

“Tante!”

 

Ze schrok wakker van een droom die haar al een lange tijd achtervolgde. Hoewel ze deze droom al vaker had gehad, bonkte haar hart net zo luid in haar borstkas als iedere andere keer. Het zou nooit makkelijker worden. Het zweet leek over haar voorhoofd te stromen en kwaad veegde ze het weg. Na al die maanden liet ze zich nog steeds gek maken door die droom. 

 

Sidonia keek verdwaasd om zich heen. In plaats van dat ze wakker was geworden in haar eigen slaapkamer, was ze wakker geworden in een ziekenhuis. 

 

Even wist Sidonia niet meer waarom ze in een ziekenhuis was, totdat ze opzij keek. Een vreemd gevoel overviel haar. Ergens voelde het alsof dit het teken zou zijn dat ze Suske en Wiske was vergeten. Niet dat het zo was, maar er was te veel gebeurd in het afgelopen jaar wat het tegenovergestelde zou kunnen beweren. 

 

“Sidonie,” klonk er ineens vanaf de andere kant van de kamer. Sidonia draaide zich om en zag hoe Lambik opstond uit de gemakkelijke stoel die in de kamer stond. Dit kon alleen maar betekenen dat Lambik in de stoel in slaap was gevallen en de hele avond bij haar was geweest. 

 

“Lambik. Ik dacht dat je naar huis was gegaan…”

 

Lambik schudde zijn hoofd. “Ik wilde je na een avond als die van gisteren niet alleen laten. Het was een heftige avond geweest en ik wilde zeker weten dat alles goed met je zou gaan. Hoe voel je je?”

 

Sidonia dacht even na zover het voor haar gevoel mogelijk was. Het was een lange nacht geweest en ze had nog steeds niet het idee dat ze alles op een rijtje had. “Vermoeid, uitgeput en een brein die op volle toeren draait. Het is te veel…"

 

“Laat je niet gek maken, Sidonia,” begon Lambik terwijl hij naar haar toe liep. “Ik snap dat er te veel is gebeurd in het afgelopen jaar en dat het lastig is om verder te gaan, maar er staat nu zoveel op het spel.”

 

Sidonia knikte. In een nacht was haar toekomst… Nee, de toekomst van hun beide… flink veranderd. Nu moesten ze verder en zouden ze de tijd niet krijgen om stil te staan bij wat er was gebeurd in het verleden. Ze keek naar de andere kant van haar bed. Naast haar bed stond een wiegje, waar haar zoontje lag te slapen. 

 

Die avond daarvoor was ze bevallen van een zoontje. 

 

“Je moet er minder bij stil blijven staan. Het was het verleden. Nu wordt het tijd om naar de toekomst te kijken,” fluisterde Lambik terwijl hij naar het wiegje liep. Een stilte volgde toen Lambik haar zoontje uit de wieg haalde. 

 

“Ik weet het, Lambik. Maar het voelt zo… Dit had niet mogen gebeuren. Alles wat er in het afgelopen jaar is gebeurd had niet mogen gebeuren.” De tranen rolden langzaam over haar wangen. “Ik had niet zwanger mogen worden, dit voelt niet goed.”

 

Lambik ging op de rand van haar bed zitten en plaatste het jongetje in haar armen. Een actie wat haar nog meer verward maakte. “Zoals ik al zei, Sidonia, alles is nu al gebeurd. We kunnen het moeilijk terug draaien.”

 

Sidonia keek met tranen in haar ogen naar het kleine mensje in haar armen. Alles veranderde toen Suske en Wiske een jaar eerder verdwenen. Talloze zoekacties liepen tot niets uit. En op een avond had Sidonia haar troost gezocht bij Lambik. Vanaf dat moment was alles in een sneltreinvaart gegaan. 

 

Ze bleek zwanger te zijn geworden en wist niet hoe ze dit aan haar vrienden moest vertellen. Het voelde als een verraad tegenover Suske en Wiske; alsof ze haar kinderen vergeten was. Vanaf het moment dat ze haar vrienden had verteld wat er was gebeurd, waren ze er voor haar om haar te steunen. 

 

“Bedankt voor alles Lambik.” Sidonia wierp een blik naar Lambik, die nog steeds op haar bedrand zat. “Zonder jou had ik dit niet kunnen volhouden.”

 

Lambik gaf haar een kleine glimlach en plaatste een hand op haar arm. “Ik kon je moeilijk alleen laten nu. We waren beiden verantwoordelijk voor het feit dat er een wonder in jouw armen ligt.”

 

Sidonia keek naar het kleine jongetje in haar armen en voelde een mix van emoties door haar heen gaan. Ze had zich nooit kunnen voorstellen dat haar leven zo'n onverwachte wending zou nemen. Ondanks de onzekerheid en het verdriet van het verlies van Suske en Wiske, voelde ze ook een diepe liefde en verbondenheid met haar pasgeboren zoontje.

 

Terwijl ze naar het slapende gezichtje keek, besefte ze dat ze nu een nieuwe verantwoordelijkheid had. Ze moest haar focus verleggen naar de toekomst en ervoor zorgen dat haar zoontje een liefdevol en veilig thuis had. Ze zou er alles aan doen om hem gelukkig te maken en hem te beschermen, net zoals ze dat bij Suske en Wiske had gedaan.

 

Lambik stond op en ging naast Sidonia op het bed zitten. Hij legde voorzichtig een hand op de schouder van Sidonia en keek haar begripvol aan. "We zullen dit samen doen, Sidonia. Je staat er niet alleen voor. Ik zal er altijd voor jou en voor ons zoontje zijn."

 

In de maanden nadat ze het nieuws bekend had gemaakt, waren Sidonia en Lambik vaak samen. Hij voelde zich verantwoordelijk voor wat er gebeurd was en hij wilde haar helpen waar mogelijk. Een romantische relatie zat er niet in, daarvoor waren zijn gevoelens volgens Lambik niet sterk genoeg. Maar hij wilde haar steunen in de periode waarin ze haar vrienden hard nodig had. Zo was hij ook bij haar in de avond ervoor. “Heb je al een naam voor hem?”

 

Sidonia keek naar haar zoontje, die nog steeds lag te slapen in haar armen. “Thomas…”