Eszie vs Nessa 2 - Amber - Nessa

Ik zie Sidonia als een soort übermoeder. Als er een kind op haar deur klopt, dan zal zij voor het kind zorgen, net zolang als dat het nodig is. Een vrouw met een hart van goud en een groot hart. Misschien soms iets te groot. 

 

Eszie vs Nessa

2 - Amber

Nessa

 

Het was een lange dag geweest en Sidonia was blij dat ze eindelijk weer rustig in haar stoel kon zitten. Alle kinderen lagen in bed en zij had nu even de rust om alles op een rijtje te zetten. Amber was nu net een dag een tiener en hoewel Sidonia de hoop had dat het voor haar rustiger zou zijn, was het tot nu toe het tegenovergestelde geweest. 

 

“Hoe gaat het met jou, Sidonia?” Lambik liep de kamer in met een flesje bier in zijn handen. Zolang de slechteriken nog op vrije voeten waren, had hij besloten dat hij bij Sidonia zou logeren zolang het nodig was. En als Lambik ook daadwerkelijk goede hulp was, dan had ze tenminste ook wat hulp bij het opvoeden van de nu drie kinderen. 

 

“Ik begin te twijfelen of het nu zo’n goed idee was om Amber met de snelgroeier te laten veranderen in een tiener. Wiske is nu stikjaloers en Suske heeft niet het idee dat hij iets fouts doet.”

 

“Niet dat hij wat fouts doet,” zei Lambik terwijl hij in de zetel ging zitten, “Suske kan er ook niets aan doen dat Amber met hem wil optrekken.”

 

“Ik weet het, zo bedoelde ik het ook niet.” Sidonia wuifde Lambik’s commentaar weg. “Het was een lange dag en ik wil er eigenlijk even niet meer over praten.”

 

Ze dacht even na en besloot toen op te staan uit haar stoel. “Sterker nog, ik denk dat ik maar naar bed ga. Hopelijk gaat het morgen beter.”

 

Na Lambik een goede nachtrust te hebben gewenst, liep ze de woonkamer uit om naar haar slaapkamer te gaan. 

 

Ze dacht eigenlijk dat het wel leuk zou zijn om weer een kleintje in huis te hebben. Ze had immers voor Wiske gezorgd sinds dat ze nog een jong meisje was en ze had het toen altijd leuk gevonden. En hoewel ze zelf nu niet echt een kinderwens had, vond ze het in eerste instantie geen probleem om voor Amber te zorgen. 

 

Alleen bleek Amber toch een grotere uitdaging te zijn. Ze kon zich ook echt niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ze zo’n stressvolle dag met Wiske had gehad toen die Ambers leeftijd had. Natuurlijk zorgde Wiske er nog steeds voor dat Sidonia’s zenuwen op de proef werden gesteld, maar niet zo erg als de afgelopen dagen. 

 

Sidonia liep haar kamer binnen en wilde zich omkleden wanneer er een klop op haar deur klonk. 

 

“Kom maar binnen,” zei ze verbaasd en de deur ging open. In de deuropening stond Amber. “Wat is er, lieverd?”

 

“Tante Sidonia, kunnen we praten?”

 

Sidonia knikte en ging op haar bed zitten. “Natuurlijk, Amber. Waar wil je het over hebben?”

 

Amber ging naast haar zitten en keek naar haar. “Wat kan je mij vertellen over mijn tijd? Ik weet dat ik hier eigenlijk niet thuis hoor en Suske heeft me wel iets verteld, maar ik wil het van jou horen.”

 

Sidonia keek haar even verbaasd aan. “Volgens de professor hoorde jij 250.000 jaar geleden te leven.” Sidonia gaf haar een kleine glimlach voor ze weer verder ging. “Nu moet ik ook wel zeggen dat ik geen expert ben in de prehistorie, maar ik weet wel dat het leven anders was. Andere dieren en minder mensen.”

 

“Maar waarom ben ik nu hier? Het is moeilijk te bevatten.”

 

“Dat snap ik, lieverd. Het was voor de wetenschap iets bijzonders om een kleintje wat zo lang in het ijs heeft gelegen nog tot leven te wekken.” Sidonia keek Amber even aan. “Hoe voel jij je bij ons? Weet dat je altijd bij mij terecht kan voor advies.”

 

Een stilte viel. “Dat weet ik,” zei Amber uiteindelijk met een kleine glimlach, “en het wordt ook gewaardeerd. Jullie zijn ook zo vreselijk lief voor me. Jullie helpen mij met zo veel dingen en helpen mij de wereld te begrijpen…”

 

Het arme meisje begon te snikken en Sidonia omhelsde haar. “Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het best veel is om te bevatten,” zei ze met een zucht. “Een totaal ander leven en omgeving, andere mensen die met je praten en zelfs een totaal ander persoon die voor jou wilt zorgen. Wat ik ook met veel plezier doe.”

 

Sidonia dacht na en keek naar Amber, die nog tegen haar aan lag te snikken. Amber was nog maar kort in haar leven, maar ze was toch van dit lieve meisje gaan houden. Ze wilde niet zo ver gaan om te zeggen dat ze van haar hield alsof Amber haar dochter was, maar het gevoel kwam daar wel dicht bij. 

 

Ze aaide Amber over haar haar. “Als je zorgen hebt, Amber, laat het me weten. We zijn hier om je te helpen, met welke vraag dan ook. Wat je dan ook zou willen.”

 

Een zucht klonk en Amber keek naar Sidonia. “Jullie hebben mij heel lief ontvangen en dankzij jou voel ik me hier ook een beetje thuis. Maar het is zoveel anders dan mijn eigen tijd…”

 

Sidonia voelde al aan welke kant dit gesprek op zou gaan en ze wist ook dat ze het niet leuk zou vinden. “En ook al zou je bij ons willen blijven, je verlangt ook naar je eigen tijd.”

 

Amber knikte en de stilte kwam weer terug. 

 

Sidonia slikte haar eigen tranen weg. “Ik kan niet over jouw leven beslissen, lieve Amber. Misschien verandert dat gevoel nog als je nog even bij ons blijft. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat je dit gevoel zal blijven houden.”

 

Sidonia gaf Amber nog een stevige knuffel. "Wat je ook besluit, weet dat we altijd voor je klaar zullen staan en je zullen steunen. Het is belangrijk dat je doet waar jij je het beste bij voelt."

 

Amber veegde haar tranen weg en glimlachte zwakjes. "Dank je. Ik ben blij dat ik hier terecht ben gekomen, bij jullie. Jullie hebben me zoveel geleerd en ik voel me echt geliefd."

 

Sidonia glimlachte terug. "En dat ben je ook, lieverd. We zijn hier om voor elkaar te zorgen en elkaar te steunen, wat er ook gebeurt."

 

Amber knikte begrijpend. "Ik zal er nog even over nadenken, maar ik wilde dat je het wist. Bedankt voor alles, tante Sidonia."

 

Sidonia gaf Amber nog een knuffel en stond toen op. "Je bent altijd welkom bij ons, Amber. Neem de tijd om na te denken en volg je hart. Ik zal je morgenochtend wel zien voor het ontbijt. Slaap lekker."

 

Amber knikte en ze omhelsde Sidonia nog één keer. “Ik ga weer terug naar bed. Bedankt voor het advies, tante.”

 

Amber verliet Sidonia’s kamer en Sidonia liet haar tranen lopen. Ze wilde geen vaarwel zeggen tegen dit lieve meisje. Ze deed zo haar best om bij de familie te horen en ook al was Wiske het niet helemaal eens met hoe Amber met Suske omging, wist Sidonia ook dat het beter kon worden. 

 

Ze had besloten om de volgende dag met Wiske om de tafel te zitten en goed met haar over Amber te praten. Het mocht niet gebeuren dat Amber iets overkwam omdat Wiske op een impuls handelde…